Како лилјаци се ориентирани во мракот?

Студијата за ехолација меѓу лилјаците води почеток од 60-тите години. XVIII Б. и поради името на италијанскиот научник Лазаро Спалансени. Во 1793 година. Spallazeni го основа фактот на исклучителна важност: лилјаците течно летаат во темна соба, каде што бувовите стануваат сосема беспомошни.

Првично, научникот сугерираше дека испарливите глувци овозможуваат да се избегнат препреки на извонредна острина на очите. За конечно да се одлучи за прашањето со визија, spallazeni заглави неколку животни очи со парчиња темна хартија. Изненадувачки, овие животни полетале како самоуверено, како и другите животни, кои ги напуштиле очите не се пропуштени. Spallazeni испрати писма до своите пријатели во кои зборуваше за истражување и праша дали е можно да спроведе слични експерименти.

Швајцарски зоолог Чарлс Јурин Во 1794. Направија ново важно откритие. Тој открил дека ако ушите на животни клокот восок или друг материјал, лилјаците стануваат беспомошни и се среќаваат во лет на било какви пречки. Jurin дошол до заклучок дека испарливите слушни органи ја преземат функцијата на очите и им овозможуваат на животните да ги детектираат пречките во целосна темнина.

Заклучокот на скијачите и Јурин за најважната улога на слух во ориентацијата на лилјаците се чинеше дека современиците апсурдни. Претпоставката која напредна во 1795 година беше придонесе за целосна обврска на теоријата на акустична ориентација. Извонредни француски научници Џорџ Кувиер. Претпоставката беше сведена на фактот дека способноста на испарливи глувци за навигација во мракот се базира на високо развиена допир на специфични рецептори на авиони. Органот на Cuvier беше многу висок, а тактилната теорија на ориентација на лилјаци остана општо прифатена. Само во 1920 година. Англискиот неврофизиолог Хартрефис ја негираше теоријата на Kuwier и ги потврди наодите од Спалансени и Јурин.